Βάραθρο "Φουρκαλιά" - Ροδολίβος Σερρών
Σεπτέμβρης 2021. Μετά από ένα «άγονο», παράξενο και δυστοπικό καλοκαίρι, έφτασε επιτέλους ο καιρός για επιστροφή στη δράση! Με τον καιρό σύμμαχο χαράξαμε πορεία προς το Ροδολίβος. Σύντομες στάσεις για πρωινό καφέ στην κεντρική πλατεία και στον Δημήτρη Μουρατίδη το φωτογράφο, που πασχίζει να αναδείξει το τόπο του…
Βγαίνουμε από το Ροδολίβος οδηγώντας για λίγο σε καλό χωματόδρομο. Παρκάρουμε κοντά στο κιόσκι, όπου μια παρέα κυνηγών έχει στήσει ένα αυτοσχέδιο γλέντι. «Αλιεύουμε» κάποιες πληροφορίες για την κατάσταση των μονοπατιών, χαιρετούμε, φορτωνόμαστε τα σακίδια και ξεκινάμε την ανάβαση στην απότομη πλαγιά.
Το σπήλαιο της «Φουρκαλιάς» βρίσκεται σε υψόμετρο 1200m. Η ανάβαση μέσα από τα πουρνάρια μας δυσκολεύει αρκετά. Ο χρόνος περνά γρήγορα, τη στιγμή που αντικρύζουμε την είσοδο του βαράθρου, διατάσεων 3Χ4m περίπου, ο ήλιος έχει πλησιάσει την κατακόρυφο.
Απλώνουμε και ετοιμάζουμε τα υλικά, αγναντεύουμε στον ορίζοντα το Μενοίκιο το Μπέλες και τα Κρούσια, κάνουμε τους πρώτους κόμπους, παίρνουμε τις πρώτες μετρήσεις και ξεκινάμε την κατάβαση. Δύο-τρεις «αλλαγές» και φτάνουμε στον πάτο.
Μια οικογένεια ποντικών κοιτά απορημένη τις σκιές μας, που διαγράφονται αχνά στον καρστικοποιημένο ασβεστόλιθο. Παρατηρώντας γύρω, ακολουθούμε νοερά την πορεία του νερού και του αέρα. Με το φως από τους φακούς μας περιεργαζόμαστε το κατακόρυφο τμήμα του σπηλαίου και το μικρό θάλαμο, που σχηματίζεται στον πυθμένα του βαράθρου. Κάνουμε μια πρώτη «αποτίμηση», θαυμάζουμε τους ποικιλόμορφους σταλακτίτες και τους ελάχιστους σταλαγμίτες, τα κοράλλια στην είσοδο του ανωφερούς δεύτερου θαλάμου, τις «κουρτίνες», τις σκιές και τα χρώματα! Εδώ κάτω στο αδιασάλευτο σκοτάδι και την απόλυτη ησυχία, η φύση «μιλά» με μια σιωπή πιο εύλογη και από τα λόγια…
Χασομέρι τέλος, καιρός για μετρήσεις και φωτογραφίες. Δίνουμε στους εαυτούς μας λίγο χρόνο για να αποτυπώσουμε κάποιες τελευταίες εικόνες και ξεκινάμε τη σύντομη ανάβαση…
… Έξω από την είσοδο της «Φουρκαλιάς» κοιτάζουμε το σκίτσο της χαρτογράφησης που σχηματίζεται σταδιακά στην οθόνη του κινητού. Ανατρέχουμε στα στατιστικά 31m βάθος. Μαζεύουμε τα υλικά, φορτωνόμαστε τα σακίδια, αφήνουμε το βλέμμα μας να «ταξιδέψει» στο πορτοκαλοπόρφυρο ορίζοντα, συμβουλευόμαστε το gps και αρχίζουμε να τραβερσάρουμε… Στο δρόμο πετυχαίνουμε το Γιάννη, το βοσκό από την Αλβανία. Γεμίζουμε τα παγούρια με νερό, ρωτάμε για το δρόμο της επιστροφής και συνεχίζουμε.
Ώρα μετά, καθισμένοι στην πλατεία, μασουλάμε λαίμαργα τα φημισμένα σουβλάκια της Μπάφρας. Ανάμεσα σε τσουγκρίσματα και πειράγματα, καθισμένοι ανάμεσα σε φίλους και γνωστούς,μοιραζόμαστε συναισθήματα και διηγούμαστε τις αλήθειες μας. Σε πείσμα των καιρών και της μικροαστικής «κανονικότητας», είμαστε εδώ φωνακλάδες και πείσμωνες «ζωντανοί» και ελεύθεροι, έτοιμοι για την επόμενη εξόρμηση, για την επόμενη φορά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου