ΣΠΗΛΑΙΟ «ΑΜΥΓΔΑΛΕΩΝΑ» ΚΑΒΑΛΑΣ

Back to the Roots, Back to the Future

Ο Κομφούκιος λέει ότι η : «η μεγαλύτερη σοφία, είναι να γνωρίζεις πόσα δεν ξέρεις» …

Σήμερα, κοιτάζοντας πίσω στο χρόνο, ψάχνοντας επίμονα μέσα στο πυκνό πουρνάρι, για το σπήλαιο «Αμυγδαλεώνα», τη σπηλιά που για πολλούς από εμάς ξεκίνησαν όλα τούτα, η διάσημη αυτή ρήση αποδείχθηκε πέρα ως πέρα αληθής! Είναι απίστευτο πόσα αγνοούσαμε για τη σπηλαιολογία, τη γεωλογία, τη φύση, τους άλλους, για εμάς τους ίδιους…

Η βλάστηση στα ανάντη του Αμυγδαλεώνα έχει πυκνώσει και «πνίξει» την είσοδο. Ο καρστικοποιημένος ασβεστόλιθος, της Μάζας της Ροδόπης, δυσκολεύει το βήμα μας. Με υπομονή και την απαραίτητη δόση τύχης, ο Τάσος μετά από ένα γεμάτο μισάωρο, εντοπίζει την ευρύχωρη, ελλειψοειδούς διατομής ( 3Χ2m περίπου), κατωφερή είσοδο.

Ο χώρος φέρνει και άλλες σκόρπιες αναμνήσεις: υπέροχους ανθρώπους που γνωρίσαμε, εκπληκτικές στιγμές, μοναδικές εμπειρίες, απίστευτα συναισθήματα, φιλίες που στέριωσαν! … Δεν είναι όλοι παρόντες, κάποιοι στην πορεία εγκατέλειψαν, λοξοδρόμησαν ή απλά κουράστηκαν.

Μετά το πρώτο στενό πέρασμα, δεξιά και αριστερά από την είσοδο, ανοίγονται δύο στενοί διάδρομοι. Ο ένας καταλήγει σε μια χαμηλοτάβανη αίθουσα, διακοσμημένη με καστανόχρωμα «κοράλλια». Στο τέλος του άλλου διαδρόμου που απαιτεί σύρσιμο, ένα κουνάβι, τρομαγμένο από τους φακούς μας, παρατά αλαφιασμένο το φαγητό του, αναζητώντας βιαστικά καταφύγιο κάτω από κάποια βράχια. Το σπήλαιο έχει σχετικά μικρό μήκος. Ο κύριος θάλαμός του, έχει μερικές ενδιαφέρουσες απολήξεις χωρίς συνέχεια.

Τα σπηλαιοθέματα που κυριαρχούν είναι τα «κοράλλια», υπάρχουν κάποιοι βοτρυοειδείς σταλαγμίτες και ένας υπέροχος τοίχος με σταλαγμιτικό υλικό ροής από λευκό ασβεστόλιθο. Η σταγονοροή ακόμη και μετά τη χθεσινοβραδινή βροχή είναι ελάχιστη, η απουσία νυχτερίδων κάτι παραπάνω από εμφανής.

Μαζεύουμε κάποια δείγματα για να τα στείλουμε στο ΙΝ.ΣΠ.Ε.Ε, καταγράφουμε τις επιγραφές επισκεπτών από το μακρινό 1959, φωτογραφίζουμε. Ο χρόνος κυλά γρήγορα, οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας επιβάλλουν, να αφήσουμε την χαρτογράφηση, για την επόμενη φορά.

Πότε άραγε θα είναι η επόμενη φορά; Ποιος μπορεί να ξέρει; Τι σημασία έχει τελικά;

Μέχρι τότε, μέχρι την επόμενη φορά! Μείνετε συντονισμένοι, η εξερεύνηση και το «ταξίδι» συνεχίζεται…