Σάββατο 2 Μαρτίου 2019. Άλλη μια εξόρμηση στα βουνά της Λεκάνης, μετά τις πολύτιμες πληροφορίες από έναν παλιό καλό φίλο: ένα βάραθρο στα πέριξ με βάθος μεγαλύτερο από 20 m.
Πρωινή συνάντηση στο γνωστό σημείο, καφεδάκι, συγκέντρωση υλικών μαζί με κάποιες τελευταίες λεπτομέρειες και πορεία προς το βορρά… Πολύνερο, Κρανοχώρι, … φτάσαμε!
Γυρίζεις το ρολόι πίσω ανατρέχοντας σε σκόρπιες πληροφορίες από τα πανεπιστημιακά σου βιβλία, για τη Μάζα της Ροδόπης με το κρυσταλλοσχιστώδες υπόβαθρο που τη χαρακτηρίζει. Μπροστά σου όμως ξανοίγεται ο χώρος, ο τόπος και οι μυρωδιές σαν γνώριμες από πάντα: Καρστ, βρεγμένη γη και πουρνάρι!
Η πρώτη αποκάλυψη: δύο είσοδοι εύκολα προσβάσιμες…. Τα επόμενα βήματα είναι μεθοδικά, ..., ο ήχος από το τρυπάνι που «γαζώνει» το βράχο να ηχεί παράταιρος μέσα στην ασάλευτη ηρεμία του δάσους, βύσματα να γαντζώνουν σταθερά στον ασβεστόλιθο, καραμπίνερ, κόμποι και έφτασε πλέον η στιγμή! … Κρεμασμένος στο κενό προσπαθείς με τα μάτια να «τρυπήσεις» το σκοτάδι, να δεις τον πυθμένα. Το DistoX λέει τη δική του αλήθεια, κάτω από τα πόδια σου απλώνεται ένα κενό 20m (μετά, ποιος ξέρει;) … Κοιτάς τη λανιέρα και τον καταβατήρα, ανατρέχεις νοερά στις στιγμές της εκπαίδευσης, σιγουρεύεσαι ότι όλα είναι σωστά. Η καρδιά σου αρχίζει να χτυπά γρηγορότερα καθώς τα επινεφρίδια πλημμυρίζουν τις φλέβες σου με αδρεναλίνη… Ελευθερώνεις τον καταβατήρα, ξεκινάς την καταρρίχηση και νιώθεις σα να σε καταπίνει στα σπλάχνα του ένα προϊστορικό τέρας (άραγε υπήρξαν ποτέ;). Το φως από το φακό σου «εισβάλλει» αυθάδικα, προκλητικά σχεδόν μέσα στο πηχτό σκοτάδι…
-12m, -13m, -14m και συνεχίζεις να κατεβαίνεις. Μπορείς πλέον να διακρίνεις τα πρώτα σπηλαιοθέματα. Μυρίζεις τη νοτισμένη γη και η μνήμη σου σε ταξιδεύει φευγαλέα στην παιδική σου ηλικία, στην πρώτη σου εξερεύνηση στη δίπλα γειτονιά, στην πρώτη ανοιξιάτικη βροχή που θυμάσαι! Νιώθεις μια γλυκιά θαλπωρή και πλέον είσαι ήρεμος, καθώς η υπόφυση εκκρίνει ενδορφίνες σε ισόποσες δόσεις..
-18m, -19m, -20m, έφτασες! Περιμένοντας τους υπόλοιπους σπηλαιοσύντροφους, θρονιασμένος πάνω σε έναν ευμεγέθη κώνο κορημάτων, θαυμάζεις τη φαντασία και τις άπειρες δυνατότητες τούτης της στέρφας γης: Ογκόλιθοι από την κατακρήμνιση της οροφής του σπηλαίου, πολύχρωμοι- ποικιλόσχημοι σταλακτίτες και σταλαγμίτες, κοράλια, αρκετό γουανό, νυχτερίδες να πετούν ολόγυρα τρομαγμένες και ενοχλημένες από τους πρόσκαιρους, ιδιότυπους επισκέπτες…
Η δέσμη laser του DistoX σε πληροφορεί ότι το σπήλαιο συνεχίζει για 50-55m ακόμη… Προχωράς, χαρτογραφείς, σχεδιάζεις, φωτογραφίζεις… Το σπήλαιο στενεύει,, κάποιος στενός διάδρομος έχει κλείσει από πτώση ογκόλιθου. Τέλος! Είσαι πλέον 52m κάτω από την επιφάνεια κι όμως αισθάνεσαι μια άγρια χαρά, ευτυχία...
Νιώθεις ελεύθερος! Έχεις νικήσει όλους ( ; ) τους φόβους σου!
Είσαι ελεύθερος!
Επιτέλους!
* Το βάραθρο Κρανοχωρίου εξερευνήθηκε στις 02/03/2019 από τα μέλη του Σ.Χ.Ο.Καβάλας Παπαποστόλου Θεόδωρο, Πιπέρη Θεόδωρο, Πολυχρονιάδη Τάσο και Σεμαλτιανό Νίκο. Η χαρτογράφησή του έγινε στις 03/03/2020 από τα μέλη του Σ.Χ.Ο.Καβάλας Παπαποστόλου Θεόδωρο και Σεμαλτιανό Νίκο. Διαθέτει δύο εισόδους 2Χ1,5m και 1,5Χ1m περίπου σε πολύ κοντινή απόσταση η μια από την άλλη. Το συνολικό βάθος του σπηλαιοβάραθρου είναι 52m. Το κατακόρυφο ραπέλ έχει μήκος 22m, ενώ στη συνέχεια προχωρά με μεγάλη κλίση πάνω σε λατύπες και ογκόλιθους λόγω καταπτώσεως τμημάτων της οροφής. Στην αριστερή πλευρά του βαράθρου, λίγο πριν από το τέλος του κυρίου τμήματος του σπηλαίου υπάρχει πολύ στενός διάδρομος, που οδηγεί σε μια μικρή αίθουσα κάτω από το κύριο τμήμα του βαράθρου.
Το βάραθρο διαθέτει πλούσιο και εντυπωσιακό σπηλαιοδιάκοσμο αποτελούμενο κυρίως από σταλακτίτες, "κουρτίνες¨ και "κοράλλια". Στις δύο επισκέψεις που πραγματοποιήθηκαν δεν παρατηρήθηκε παρά ελάχιστος αριθμός νυχτερίδων.
Πρωινή συνάντηση στο γνωστό σημείο, καφεδάκι, συγκέντρωση υλικών μαζί με κάποιες τελευταίες λεπτομέρειες και πορεία προς το βορρά… Πολύνερο, Κρανοχώρι, … φτάσαμε!
Γυρίζεις το ρολόι πίσω ανατρέχοντας σε σκόρπιες πληροφορίες από τα πανεπιστημιακά σου βιβλία, για τη Μάζα της Ροδόπης με το κρυσταλλοσχιστώδες υπόβαθρο που τη χαρακτηρίζει. Μπροστά σου όμως ξανοίγεται ο χώρος, ο τόπος και οι μυρωδιές σαν γνώριμες από πάντα: Καρστ, βρεγμένη γη και πουρνάρι!
Η πρώτη αποκάλυψη: δύο είσοδοι εύκολα προσβάσιμες…. Τα επόμενα βήματα είναι μεθοδικά, ..., ο ήχος από το τρυπάνι που «γαζώνει» το βράχο να ηχεί παράταιρος μέσα στην ασάλευτη ηρεμία του δάσους, βύσματα να γαντζώνουν σταθερά στον ασβεστόλιθο, καραμπίνερ, κόμποι και έφτασε πλέον η στιγμή! … Κρεμασμένος στο κενό προσπαθείς με τα μάτια να «τρυπήσεις» το σκοτάδι, να δεις τον πυθμένα. Το DistoX λέει τη δική του αλήθεια, κάτω από τα πόδια σου απλώνεται ένα κενό 20m (μετά, ποιος ξέρει;) … Κοιτάς τη λανιέρα και τον καταβατήρα, ανατρέχεις νοερά στις στιγμές της εκπαίδευσης, σιγουρεύεσαι ότι όλα είναι σωστά. Η καρδιά σου αρχίζει να χτυπά γρηγορότερα καθώς τα επινεφρίδια πλημμυρίζουν τις φλέβες σου με αδρεναλίνη… Ελευθερώνεις τον καταβατήρα, ξεκινάς την καταρρίχηση και νιώθεις σα να σε καταπίνει στα σπλάχνα του ένα προϊστορικό τέρας (άραγε υπήρξαν ποτέ;). Το φως από το φακό σου «εισβάλλει» αυθάδικα, προκλητικά σχεδόν μέσα στο πηχτό σκοτάδι…
-12m, -13m, -14m και συνεχίζεις να κατεβαίνεις. Μπορείς πλέον να διακρίνεις τα πρώτα σπηλαιοθέματα. Μυρίζεις τη νοτισμένη γη και η μνήμη σου σε ταξιδεύει φευγαλέα στην παιδική σου ηλικία, στην πρώτη σου εξερεύνηση στη δίπλα γειτονιά, στην πρώτη ανοιξιάτικη βροχή που θυμάσαι! Νιώθεις μια γλυκιά θαλπωρή και πλέον είσαι ήρεμος, καθώς η υπόφυση εκκρίνει ενδορφίνες σε ισόποσες δόσεις..
-18m, -19m, -20m, έφτασες! Περιμένοντας τους υπόλοιπους σπηλαιοσύντροφους, θρονιασμένος πάνω σε έναν ευμεγέθη κώνο κορημάτων, θαυμάζεις τη φαντασία και τις άπειρες δυνατότητες τούτης της στέρφας γης: Ογκόλιθοι από την κατακρήμνιση της οροφής του σπηλαίου, πολύχρωμοι- ποικιλόσχημοι σταλακτίτες και σταλαγμίτες, κοράλια, αρκετό γουανό, νυχτερίδες να πετούν ολόγυρα τρομαγμένες και ενοχλημένες από τους πρόσκαιρους, ιδιότυπους επισκέπτες…
Η δέσμη laser του DistoX σε πληροφορεί ότι το σπήλαιο συνεχίζει για 50-55m ακόμη… Προχωράς, χαρτογραφείς, σχεδιάζεις, φωτογραφίζεις… Το σπήλαιο στενεύει,, κάποιος στενός διάδρομος έχει κλείσει από πτώση ογκόλιθου. Τέλος! Είσαι πλέον 52m κάτω από την επιφάνεια κι όμως αισθάνεσαι μια άγρια χαρά, ευτυχία...
Νιώθεις ελεύθερος! Έχεις νικήσει όλους ( ; ) τους φόβους σου!
Είσαι ελεύθερος!
Επιτέλους!
* Το βάραθρο Κρανοχωρίου εξερευνήθηκε στις 02/03/2019 από τα μέλη του Σ.Χ.Ο.Καβάλας Παπαποστόλου Θεόδωρο, Πιπέρη Θεόδωρο, Πολυχρονιάδη Τάσο και Σεμαλτιανό Νίκο. Η χαρτογράφησή του έγινε στις 03/03/2020 από τα μέλη του Σ.Χ.Ο.Καβάλας Παπαποστόλου Θεόδωρο και Σεμαλτιανό Νίκο. Διαθέτει δύο εισόδους 2Χ1,5m και 1,5Χ1m περίπου σε πολύ κοντινή απόσταση η μια από την άλλη. Το συνολικό βάθος του σπηλαιοβάραθρου είναι 52m. Το κατακόρυφο ραπέλ έχει μήκος 22m, ενώ στη συνέχεια προχωρά με μεγάλη κλίση πάνω σε λατύπες και ογκόλιθους λόγω καταπτώσεως τμημάτων της οροφής. Στην αριστερή πλευρά του βαράθρου, λίγο πριν από το τέλος του κυρίου τμήματος του σπηλαίου υπάρχει πολύ στενός διάδρομος, που οδηγεί σε μια μικρή αίθουσα κάτω από το κύριο τμήμα του βαράθρου.
Το βάραθρο διαθέτει πλούσιο και εντυπωσιακό σπηλαιοδιάκοσμο αποτελούμενο κυρίως από σταλακτίτες, "κουρτίνες¨ και "κοράλλια". Στις δύο επισκέψεις που πραγματοποιήθηκαν δεν παρατηρήθηκε παρά ελάχιστος αριθμός νυχτερίδων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου